Onze familie en het verhaal van de kleine rode papegaai.
Ik ben de oudste van de derde generatie, de eerste kleindochter van Georges Huet en Bertha Servais.
Ik ben geboren in mei 1977 en mijn opa verliet ons nauwelijks een jaar later, veel te vroeg.
Ik weet dat ik het resultaat ben van een lange weg van levens en families, en dat ik de erfenis in mij draag van mijn 4 grootouders die elk een toonbeeld waren van moed, hard werk, discipline, volharding, liefde voor de natuur en dingen die goed, want met het hart, zijn gemaakt.
Alsook een grote levensvreugde zoals bij mijn oma van moederskant.
Het verlegen meisje dat ik was, kon door inspanning, veerkracht, ervaringen en experimenten, reizen en ontmoetingen geleidelijk een goed mens worden. De weg is lang, en moeilijk, en veeleisend, en … hij is zo mooi.
En Isabelle heeft met moed en hard werken haar kleine rode papegaai terug kunnen vinden.
Ik werkte samen met de tweede generatie tussen 2000 en 2014, en van 2018 tot 12/2019. Daarna gingen onze wegen voorgoed uiteen, en het was goed zo.
Toen ik met mijn HEC-achtergrond in de houtsector begon, wist ik niets en was ik één van de eerste vrouwen in een zeer mannelijke en macho-sector.
Ik heb me mijn sporen verdient en mijn plaats veroverd. Ik negeerde ook zonder het te weten dat de medaille ook een zeer donkere keerzijde had.
De kleine, rode papegaai vreest nu niets en niemand meer en hij heeft een sterke dorst naar gerechtigheid en waarheid.
De appel valt nooit ver van de boom, maar die appel kan een volledig andere kleur en vorm hebben dan de boom die hem droeg. En dat is goed zo.
Ik verlagen mijn verleden noch mijn voorouders. Ze hebben me laten worden wie ik ben: langs de moeilijkste weg, en maar goed ook, want het is op die momenten dat we het meeste leren.
Op 46-jarige leeftijd heb ik nog een heel leven voor de boeg om MIJN leven te leven zoals IK het wil en op MIJN manier. Met op de achtergrond waarden en deugden moed, rust, vreugde, plezier, rechtvaardigheid en waarheid, en terugkeer geloof ik, naar het verleden dat war goede waarden.
Paul Johnson heel terecht schreeft zijn biografieën van Winston Churchill:
« Indeed, in addition to the importance of hard work, the 4 other lessons from Churchill’s remarkable life were:
- To aim high
- To never allow mistakes or criticism to get you down
- To waste no energy on grudges, duplicity or infighting
- To make room for JOY
Even during the war, he never lost his sense of humor, he never lost sight of what was beautiful in the world; and he never came to be cynical”
